Prácticamente non che recordo. Viñéchesme a cabeza buscando na miña mente unha historia que consolara a unha amiga.
Tiña que ser alguén por quen sentira pena pese a que mantivésemos unha relación tirante ou, como era o caso, de indiferencia. Non encontrei persoa que se adecuara, e recordeiche a ti, o canario sen nome.
A verdade non recordo gran cousa de tí e non me sinto identificado contigo...
temos similitudes, sí...
Pasacheste a vida encerrado nunha xaula só, coa única compaña da miña familia pola que sempre sentiches indiferencia e desconfianza...
tiveches oportunidades de escapar, cando limpábamos a xaula deixábamoche libre polo cuarto de baño, por despiste as veces deixábamos a ventá aberta, saías, voabas con torpeza por varios tellados... e volvías a xaula...
comías, bebías, cagabas e cantabas, moi ben polo que recordo.
Escribindo esto intentei recordar anécdotas contigo... case non che recordo xa...
Creo que morriches no verán, véxome en camiseta mentras che enterrábamos e na escola de Suca* mais tarde onde Alberto, que pasaba polo camiño mentras che enterrábamos, se burlaba de min por emocionarme por un canario.
Iso é todo.
Espero que foras féliz...
...que non sufriras moito en vida.
Adeus canario sen nome.
* a escola de Suca, foi a unha das moitas ( Josefa Mari, Conchita,...) nas que miña nai me metía no verán, para que non perdera os coñecementos adquiridos, e para que non andivera perdendo o tempo pola casa.
P.D.: ( a mensaxe de wassap para dar ánimos da que parte esta despedida).
"... sendo rapaz meu pai trouxo 2 canarios. Un morreu en poucas semáns e quedamos con un.
O noso cuarto de baño da o sureste...ten toda a mañá luz, e alí puxemos o canario, na parede, coa xaula enganchada a unha alcaiata.
Cando estaba a ventá aberta, os gatos púñanse na ventá a mirar no canario e pensando a maneira de papalo.
Bueno... non facía gran cousa o canario, cantaba, comía, cagaba...
Cando me bañaba, quedábame en silencio mirandoo, para ver si comía e bebía. Só comía si se sentía seguro.
Cos anos a plumaxe amarela foi perdendo cor e cada vez foi cantando menos...
Un día levanteime e o canario non estaba na xaula... si estaba,
no fondo da xaula,
morto...
...era un puto canario que só cantaba e cagaba, pero entristecinme moito, chorei por un puto canario con 8 ou 9 anos.
Miña nai buscoulle unha caixiña e enterrámolo na leira, logo eu fíxenlle unha cruciña con dous paus...
Estiven moi triste e era só un puto canario...
pero estivo ahí moito tempo,
era o meu puto canario...
xa non ó vería mais cantar e cagar...
... a puta perda.
Facía moitos anos que non me acordaba do canario, e pensando en esto volvinme entristecer."
J.G.C.
http://soloanimales.com/informacion-sobre-el-canario
