Loving Vincent.

 

Tiña pendente esta película do 2017 dende fai tempo, pero tiña medo que pese a aparencia deslumbrante das imaxes a trama fora soporífera. 

Pois ben, a trama e sinxela e séguese con interés. O problema e oitro, polo menos no meu caso... o botón de "pause" no mando a distancia, que compulsivamente iba premendo en cando había un cambio de secuencia polo gusto de contemplar con pausa a proposta de esta película animada. 

Tras o visionado setín curiosidade por ver como se levara a cabo esta maravilla. Sospeitaba que sobre unha película normal, logo someteran todo a unha infografía para darlle ese aspecto de pintura de Van Gogh. Pero o increible foi descubrir que non é un traballo de programación, para pintar imaxes, se non que todo o que se ve é a puro oleo. Polo visto, contrataron a mais de 100 artistas para que pintaran a oleo todo o metraxe ó estilo Van Gogh. Pois ¡ole sus juevos! 

O fio da película é a entrega ó irma do artista de unha carta escrita por Vincent para Theo, que quedou sen entregar despois da súa morte. 

O fillo do carteiro ocúparase de esta tarefa, pero a trama derivará nunha especie de detectivesco por descubrir a verdadeira causa da morte de Vincent Van Gogh. 

É certo que os persoaxes son un pouco planos, a película e un pouco estática e que os tonos monocromos que utilizan para mostrar recordos, non se parecen moito a pintura dos primeiros van Gogh influenciado por Millet (tampouco sei se era o que pretendían). 

Algo ten VanGogh para que non haxa película mala sobre él. Pese a que en vida, parece ser, que non tiña as ferramentas adecuadas para o acto de vivir, a día de hoxe e a máxima lenda da pintura, está no podio das rockstars da pintura, todo o mundo sabe identificar algunha pintura súa e coñece a anécdota de que se cortou un cacho de orella. 

En resumo, película moi recomendable. 

As imaxen que poño a continuación, son sacadas co móvil directamente do televisor, mentras via a película.    

       J. G. C. 

Diario na deriva.

¿Canto tempo levo aquí?...

  O bote salvavidas é moito mais seguro do que eu creía nun primeiro momento. Posiblemente leve anos nel e aínda teño alimento e bebida para sobrevivir oitro tanto.

 Aquí, no medio de ningunha parte, rodeado de océano, o único que cambia é a dirección do vento, a posición dos astros e a cantidade de luz e sombra que me rodea.

De cando en cando recibo visitas. Uns golfiños que me saudan alegres, tartarugas que me miran con desconfianza e tristeza, baleas que resoplan cando lles conto a miña historia, albatros que me sobrevoan indiferentes... prodúceme moita ledícia ter estas visitas; saúdoas, fálolles do bo día que fai, invitoas a comer conmigo. Pero así como viñeron, vanse.

Aquí sobrevóache continuamente a sensación de fraxilidade e incapacidade para controlar a túa propia vida.
 Pero o peor da situación, mais aló do aburrimento e a soidade, e a angustia que che bloquea e impídeche pensar con claridade.


Ao principio combatíaa planteándome retos e praneando unha saída. Buscaba un punto no oceano ou unha dirección cardinal e durante días bogaba esperando encontrar terra.

 Pronto me cansei. E encontrei unha forma mais relaxada de evadirme desta angustia.
 Caín na ensonación e na fantasía. Conseguía estar case que todo o día nun estado de semi consciencia, no que fantaseaba vidas plenas e triunfantes.
 Unhas veces era un deportista de éxito, oitras era o mellor en algunha especialidade da arte ou a ciencia. Triunfaba coas mulleres, namorábame, tiña fillos maravillosos.
Pero, estas vidas mentais, pouco a pouco deixaron de ser tan perfectas.
 O deportista retirábase e era olvidado. Alguén superaba as miñas tesis ou a miña arte era minusvalorada por simplona. As mulleres cansábanse da miña apatía e os fillos, collían enfermidades ou noivos trap. A esas vidas idílicas chegoulles a realidade... a realidade de estar no medio dun puto oceano a deriva.

Á angustía sumábanselle moi a meudo os medos lóxicos desa situación; ... que se acaben as vituallas, que saia no bote unha vía de auga, a resbalar e caer o mar, a enfermar, a que un temporal me leve por diante.

 Ás veces acumúlaseme todo e síntome tan perdido, que desexo que pase algo de eso
...e empezo a imaxinar como sería a miña fin,
                                        a agonía do momento,
                                                                     a dor,
                       verme sen aire que respirar, sen latexos que movan o sangue,
          a perdida de cosciencia...
 ata desaparecer.
E logo...

 A miña fé e limitada, non acabo de concebir oitra vida da alma desvinculada da do corpo, oxalá!, pero xenérame moitas dúbidas.
Decídome por concederme oitro día, e ver si se obra a milagre...

 Pero a angustia e unha carcoma que caverna o Sentir e o SER das persoas.

 Agora dáseme por pensar,
... e se chego a terra ou me rescatan, logo qué?
 ...
alguén estará esperando por min?
 ...
qué vou facer coa miña vida?
 ...
qué me ilusiona?
...
qué hai que valla a pena?
...
qué vai ser de min?
...
...hai alguén por quen poda facer algo...que me precise?

Son coma unha peza do quebracabezas que non encaixa en ningún sitio...


Na deriba, igual non se está tan mal...
                        o malo é a angustia e o medo...
          estés onde estés.



Adicada a quen non entenda nada... deles será o reino dos ceos.
(03/09/2019)

        J.G.C.

Una caca en la ópera.

 Houbo un tempo no que os fogares estaban provistos duns artiluxios case en desuso onde se depositaban revistas, catálogos, tebeos, entre oitra fedellada fora feita de celulosa ou non (alí acababan olvidados matamoscas, xoguetes, o tapete de xogar as cartas, facturas-recibos-propaganda electoral,...), estou falando dos revisteros.
 A costume era ter dous por fogar, un na salita e oitro no cuarto de baño.

 Dependendo do nivel cultural e a idade dos habitantes de cada casa, no revistero do vater podías acompañar o teu cagar coa lectura dun "Pronto", un "Mortadelo", un "Superpop" ou a versión juarra o "Nuevo Vale", un "Jueves", un "Muy Interesante", un "Interviú",un "Venca catálogo", etecéetecéetecé (Dios acompañe na gloria a estas publicacións).

 As novas tecnoloxías fixeron caer en desuso ese aparello e a lectura en papel cuché.

 O motivo que trouxo esto a miña mente, non foi oitro que a horaza que pasei na trona mirando o yútube, índoseme totalmente o santo o céo, ata que fun cosciente dunha terrible dor nas pernas ocasionada polos cóbados cravados nelas e o adormecemento destas extremidades, aparte do dano colateral do rascor o limpar o fecho do... cos consabidos tarzanetes resecos. Momento no que envexas os váteres xaponeses cos seus chorretes de auga morna, taza climatizada... así, un non se extrana das mínimas vivendas do pais nipónico, con eses váteres... un case pode facer vida alí, e olvidarse do resto da casa.

 Qué leva a unha persoa de 41 anos a pasarse unha hora co cú no cagadoiro, aparte de que teña moito tempo libre e aportando a información extra de que vai ben de ventre e en caso de non apirolarse co móvil, cinco minutos despois de baixar os calzóns, a materia orgánica sainte, podería estar viaxando polo acuapark dos zurullos ata o paraíso das cacotas, uséase, o EDAR.
 Pois o que me levou a iso foi "Entre pillos anda el juego"...uns instantes antes estibera vendo o clásico oitentero con Edi Murfi e Dan Aicroiz... esa comedieta cun dos mellores malos da historia, o clasismo, o esnobismo e os mercados de valores personificados nos irmáns Duke.

 Quedoume na cabeza un momento da película, e o entrar no cagadoiro fun directo o gugel a teclear... se fora mais xoven e de hormonas mais desatadas buscaría as impresionantes glándulas mamarias de Yeimi Li Curtis, a gran actriz filla de Yanet Leij e Toni Curtis, que polo que se comenta naceu intersexual... dato que non ven o caso pero ahí queda.
 Pois o que teclea un decadente home de 41 tras ver a susodita película, é "música intro entre pillos anda el juego". A música que soa na introducción é a obertura das bodas de Fígaro de Mozart versionada por Leonard Bernstein. Caralluda!.

 E así, o tonto tonto, sáltame o seguinte video do yutube que resulta ser a ópera enteira de "las bodas de Fígaro" con subtítulos en español...un que se abstrae...
 ...e pasa unha hora co cú en pompa, acaba con dores nas extremidades, o cerito rascoso... e recordando os vellos tempos no que había revisteros nos váteres.

 A próxima vez que vaia facer de ventre, procurarei non poñer ningunha ópera, direi para concluir.

MOZART Le nozze di Figaro (Overture) LEONARD BERNSTEIN

Mozart-Las Bodas, Le Nozze Di Figaro COMPLETE -Subt Esp

P.D.

 Fai pouco entereime dunha moda que causa furor en alemania o sitzpinkler, que é levar a igualdade de sexos o WC, esto é que os homes tamén se sentan no retrete cando van facer augas menores co que se evitan as tapas salpicadas de orines... por agora non teño opinión na cuestión, pero no inverno co frias que están as tazas alégrome de poder mexar de pé.

( Imaxes sacadas do gugel.)


       J.G.C.

Vatercló.

 Fai un par de meses o meu primeiro e en aparencia indestructible smarphone, tivo un accidente por imprudencia temeraria. Dende aquí fago unha recomendación para que a ninguén lle pase o mesmo...

 Se sodes homes e non padecedes a malformación de aquel rey gay que tiña que orinar sentado por padecer hipospadia, ou mulleres coa habilidade de miccionar de pé, Non vaiades mexar en chandal e co teléfono no peto da chaqueta deste por que vos pode pasar o que a min.

  Que qué me pasou... ainda agora lle dou voltas os acontecementos e non remato por esclarecelo de todo. Cóntovos.
 Como facía mal tempo e non ía sair da casa ese día decidira, por comodidade, vestir un confortable chandal. Eran cerca das dez da noite e estibera enredando na habitación para facer tempo andes de baixar a cear. Cando chegou o momento, metín no peto da chaqueta o móvil e cando me levantei, a miña vexiga alertoume de que estaba facendo tope,... para o vater que fun.
 Orinei con normalidade sen darlle trascendencia o asunto e pensando en que cear. Acabei de vaciar a vexija e deille o típico par de sacudidas o cacajuetillo para vaciar tamén as cañerías e intentar evitar aquela vella Ley de Murphy que di "Ainda que á sacudas con un martillo, a última jota vai po calsonsillo".
 Despois disto, prosedo a poñer a cuberto as indecencias e a remeter os baixos da camiseta por dentro do pantalón, cando no transcurso desta rutinaria operación sinto que lle dou un codazo a algo sólido e instantaneamente escoito un PUM-CHOOF!...miro para abaixo e no fondo do retrete cunha auga lixeiramente amarela vexo o meu ben querido esmarfon marca Samsung, o que tantas veces agredín, que tantas veces se me escurriu de entre os dedos para acabar dando botes contra chans de baldosas, de granito, de cemento, chans areosos lixeiramente húmidos, paseos de madeira etc, etc, etc
  Penso en meter a man no váter para rescatar o aparello, pero dame un repentino acceso de repugnancia e acórdome dos guantes de goma que uso cando limpo os azulexos e a mampara, para non despellejarme a pel co contacto dos químicos que se usa para esos menesteres. Poño un e rescato o móvil, pero como persiste a repugnancia, pásolle unha auga por baixo da villa, doulle un bo baño ata que os meus escrúpulos quedan satisfeitos.

 Non sei se no accidente ou durante a miña imprudente operación de limpeza telefónica, o móvil acabou moi mal parado e acabou na UCI... quero decir que o intentei reanimar desmontandoo e enterrandoo baixo unha capa de arroz... despois de dous días limpei ben con alcohol todo o aparello, seguín todolos pasos que se recomendan na internete.
 Con isto conseguín un breve chizpazo de vida, no que rescatei fotos e algunha cousa mais. Logo, tristemente, faleceu... descanse en paz o meu primeiro smarphone, sempre me acordarei de ti.

 Tras o período de duelo e a incomunicación resultante desta pérdida, deille moitas voltas ó suceso e non consego explicarme como poido acabar no váter o aparello. Fixén unha investigación meticulosa con probas no lugar dos feitos coa mesma roupa, mesma posición... e o móvil remata no chan con facilidade, pero dentro do inodoro nunca... despois disto empezo a creer que o de aquela bala máxica que matou a Kennedy non é tan descabellado... fixén un croquis para intentar mostrar a miña turbacíon e desconcerto ante os acontecimentos (é posible que os meus xenitales sean de menor tamaño que o mostrado no debuxo e que estibera bastante mais cerca da taza).

 Seguirei facendo pesquisas e probas. Mantereivos informados.



       J.G.C.

A familia Ninja. Die Antwoord.

A culpa é de David Broncano, Quequé e Ignatius.

 Gústame o programa satírico deles "la vida moderna" da cadea Ser, nel teñen unha minisección chamada "lo rural" e a música de cabezeira antes de que Pedro Lucha desde Orcera, empece a falar dos seus quefaceres e dirversións na aldea doume a coñecer a esta parodia de grupo de Hip-hop.

 "Baby's on fire" parecíame unha aberración en forma de música destas que tanto gustan os milenials e que acostuma a sair do habitáculo do seu vehículo a un volumen que, nos transeuntes de a pé, adoita acabar nun paseo ata o botiquín na busqueda de algún fármaco que free a galopante dor de cabeza que xenerosamente van repartindo os futuros, sen moito tardar, propietarios dun whisper xl, ou o audifono que a GAES lle reconmende para a súa incapacidade (que xa será, polo menos, a segunda).

 A canción esa, ten un aljo... pégaseche na zona cerebral reservada os detritus dos que gozamos, unhas veces na intimidade e oitras sen complexos...publicamente.

 Así, despertouse a miña curiosidade e acabei en yutube tecleando <beibis on faiar>... Flipei de puro desconcerto...

 O videoclip, vese que esta feito por alguén que sabe o que fai, incluso talentoso. Os persoaxes son unha deconstrucción de malotes jijoperos, convertidos por exaxeración en friquis extravagantes que rozan o extraterrestrismo. Irreal... unha idealización do cutre que... sí, Mola.

 O que via non podía ser en serio. Necesitaba mais información.

O grupo chámase Die Antwoord son sudafricanos, e musicalmente englóbanse no electro rap-rave e forman parte dun movimento cultural chamado Zef, esto, según a juiquipedia.

 Os compoñentes que conforman o grupo son os raperos Watkin Tudor James alias "Ninja", Anri du Toit alias "Yo-Landi Vi$$er" e o dillei Justin de Nobrega alias "DJ Hi-Tek".
  Ninja e Yolandi son parella e teñen unha filla en común que sae en varios videos deles chamada Sixteen Jones.

 Todos eles foron dando tumbos musicales hasta que deron coa tecla do éxito, Die Antwoord. Uns videos potentes con estética chamativa e provocadora. Humor e parodia do mundo que mamaron ata que decidiron deixar de tomarse en serio, e facer unhas risas. Pero todo de forma profesional e coidada.

  Está é a miña recomendación de hoxe. Os expertos en este tipo de música que perdoen a miña incultura e o mal uso no que posiblemente caera, da terminoloxía e palabros do mundillo.

https://www.youtube.com/watch?v=HcXNPI-IPPM

Baby's on Fire.

https://www.youtube.com/watch?v=cegdR0GiJl4

Enter the Ninja.

https://www.youtube.com/watch?v=XXlZfc1TrD0

Banana Brain.

https://www.youtube.com/watch?v=uMK0prafzw0

Ugly Boy.

https://www.youtube.com/watch?v=AIXUgtNC4Kc

Fatty Boom Boom.

https://www.youtube.com/watch?v=8Uee_mcxvrw

I fink U freeky.


 Apunte persoal: Cando vin o tal Ninja por primeira vez non puden mais que acordarme dun habitual do cine dos Coen, Sam McMurray. Faccios parecidas e a mesma capacidade para o histrionismo.

                                   (Sam McMurray nunha foto random do jujel)


       J.G.C.

PD: Foto familiar sacada do jujel, ainda non encontrei quen é o autor.

Himno e bandeira.

 Frio, vento e choiva

o himno do inverno.

Abaixo, a bandeira.

 Botemos a man ó corazón

e sintamos esta patria común a todos.


       J.G.C.

Remomería.

  Remata oitro ano.
¿Qué recordos nos quedan del...
bos...
malos...?

En todo caso todavía bastantes.

 Recordades estar na praia en outubro. A convalecencia vosa ou de algún familiar a principios de ano. Aquela rapaza ou rapaz que coñeciches na primaveira. Festas e viaxes no verán. A preocupación por conseguir aquel traballo, o mal trago en aquel outro, o estrés dos exames. A terrible perda de aquel familiar ou amigo tan querido para vós...

...todo iso ainda o tedes fresco, a pouco que vos asomedes a esas lembranzas, estremecerédesvos, aledarédesvos, en fin... revivirédelos.

 Pasará oitro ano...
e xa serán sombras...
  oitro,
... serán historias vellas.
 un mais,
xa non serán casi nada...

 Vellas fotos.

       J.G.C.

Noites de verán... traca final.

 Agosto é impredecible.
 Como tódolos anos trouxonos días otoñais uns cantos, ventosos outros e dos de mais de trinta graos, tampouco se olvidou.
Noites de mosquitos e calor infernal, noites fresquiñas e noites de ... puiden traer unha chaqueta mais abrijosa ¡fodas qué frío!...
...así é agosto, quizais imprediciblemente predecible.

  ...(Paseos e fotos, 39).

  Fotos das festas de Ribeira, praia Basoñas-Furnas, dos fogos de artificio de Corrubedo, praia de Coroso, Aguiño nevoento e fogos de Castiñeiras.


       J.G.C.