sábado, 20 de febreiro de 2016

Domingos de jamela.

 Gamela: Pequena embarcación de madeira, que se usa para pescar ou de auxiliar dunha mais grande.

 Cando me poño nostálxico e me poño a recordar épocas pasadas, ó instante éncheseme a cabeza de momentos ledos, festivos e xubilosos.

 O oitro día deuseme por recordar aqueles Domingos pola tarde da miña adolescencia, nos que en compaña dos meus amigos me dirixia ó peirao do pobo onde vivo e aprobeitando a nula actividade tanto comercial como de tránsito de xente que se producia ese día, e vestidos como estábamos, de domingo, buscávamos pola rambla que está ó caron do asteleiro, jamelas que tiveran os remos dentro.
 Xeralmente os mariñeiros deixaban boca arriba a jamela e aloxaban na conquevidade os remos e oitros útiles.
 Unha vez localizada unha jamela con remos, comprobábamos a flotavilidade e a continuación, dos ou tres ocupábamola e iamos, boja que te boja, dar paseos a refuxio do muelle. Así, podíamonos xuntar no mar catro, cinco, seis e ata sete ou oito jamelas ocupadas por rapaces ociosos, que facían carreiras, chapuzábanse, subían a bordo dos barcos mais grandes...e bueno, as veces tamén facíamos rapazadas menos inocentes que ainda que estou seguro que xa prescribiron como delito non teño porqué confesar aquí.
 Cando empezaba a caer a noite, eran días de outono ou primaveira, recollíamos a jamela...nos recollíamola polo menos, oitros non, por eso sufríamos en ocasións broncas e persecucións dos lexítimos propietarios ou de colegas e familiares deles...
 Recojido tu rebaño, ou, tras o exercicio físico... dirixíamonos a un bar para ver o partido do plus, que daquela comenzaba as súas emisións (por certo, non era nada barato dispor do plus na casa, logo poño unha foto dun contrato que andaba pola meu trasteiro. Teñoo porque miña irmá traballaba de administrativa para unha tenda de electrodomésticos que levaba o chollo do canal plus).
 O bar de moda naquela época para nos, foi o breve Willow, non creo que chegara a estar nin tres anos aberto, era un local estreito na entrada pero iase ensanchando cara o fondo, con unha pranta casi triangular. Neste fondo tiña a tele, que recordo grande, pero hoxe case seguro que todos temos unha tele mais grande que a que alí había incluso nas nosas habitacións. Diante da tele un cómodo sofá e butacóns arrodeandoo.
 Nese bar completábamos as xornadas do domingo, vendo futbol, falando, discutindo, bromeando,...

 Así o recordo eu, todo moi guai en principio... pero se me paro un pouco a pensar, é unha época que non me gustaría volver a repetir...no meu caso non foi traumática, pero case.

 Hai unha peli de Víctor García León, "Más pena que gloria" que retrata moi ben a adolescencia, baixo o meu criterio, desde o xénero da comedia amarga. En ela describen así a adolescencia: 
"Frustrante etapa de la vida en la que se accede al mundo de los deseos pero no se tiene la opción de realizarlos: Quieres follar, pero no puedes; quieres irte de casa, pero no puedes; sabes en que gastarte el dinero, pero no lo tienes... y siempre con esa sensación de no tener sitio en ningún lado, ni encontrarse bien en ninguna parte".

 Eu recordo algo así a miña adolescencia, recordo a frustación, as inseguridades, os medos, o aburrimento... e sobre todo o desamparo que sentía, todo o que aprendera ata ese momento, a xente que me rodeaba,... era como se non me comprenderan, como se non servira de nada. 
 E sentíame culpable. Culpable por coller as jamelas, culpable por mollarme cá roupa dos domingos, culpable por beber, por fumar,...por disfrutar, por non cumprir as expectativas postas en min e funme cerrando, criando unha coraza, distanciándome de todo, ata de min...ata que todo se me veu abaixo...pero esa é oitra historia. Digamos que sobrevivín.

 Un amigo meu definía a adolescencia como a etapa da vida que vai desde que empezas a facerte pajas ata que follas de forma habitual.
 A adolescencia de cada un é un mundo, pero é curioso ese fenómeno que se dá de idealizala, incluso desde a conciencia, como é o meu caso, de que foi un período duro...está demostrado que o noso cerebro alixeira, borrando ou agachando no último rincón da materia gris os recordos malos...lin en algures que se lle chama "olvido motivado", pero polo visto é algo non demostrado todavía.

 Eu creo que esa idealización tamén se pode deber o desexo de ter o que xa non se ten... expectativas de futuro, ilusión, inxenuidade, saude, vigor,...

 Un exemplo disto é que, ata fai pouco, unha das cousas que mais botaba de menos era ter unha moza formal, mais que unha moza formal, vou decir, o acurruque, envolvernos o un no oitro mutuamente...si, unha chorrada, pero era así.
 Iso ultimamente está cambiando, fai tanto que non se me arrecheja unha rapaza que empezo a pensar se a virxinidade será reversible...


Fotos:
1- Gamela na praia do Castro.
2-3-4- Porto de Aguiño.
5- Contrato de 1995 do Canal Plus.

J.G.C.



mércores, 17 de febreiro de 2016

Durmir sonos.


 Hai días que os paso a durmir.

Desperto a miña hora habitual e algo resoa no meu cerebro que me di, que nada do que faga o levantarme vai mellorar o que faga a durmir.

 Pásome o día sen comer, sen asearme, sen atender as miñas responsabilidades...
Logo séntome culpable...
pero son días necesarios...danme respostas.

Estou atorado...atravesado entre o que me gustaría, o que podo e o que non quero facer cá miña vida. Todo elo convive, sen harmonía.

...pasome días actuando como que estou ben, sorrindo como se non houbera problemas...
esos días, nada me satisfai. Non disfruto nin en compaña dos amigos,...

 Necesito oitra vida mais plena, que sei imposible, e adícome a fantaseala, a construila en sonos, neses sonos de dorme-vela nos que case non distingues se estás esperto ou a durmir, porque se relevan...
mentras estás esperto dirixes o sono, cando non, dirixeo o inconsciente...

 É dificil dirixir a vida de un, esto está basado en interrelacións que son un lio comprender, non hai un manual nin titorial que facilite as cousas...tardas anos en desgranar algo que te leva a oitra incógnita...

creo que o final sempre é o mesmo
MORRES...
e non é un sono.


...ou si ?...


 J.G.C.

NOTA:

 Onte retirei isto do blog. Sentín vergoña por pensar e sentir o que ahí amoso...falando con un amigo deime de conta de que non teño por que sentir vergoña por sentir e expresarme ...

 ...esto está escrito nun día de tristura. ¡ Non vos suicidedes, a vida mola! ...mañá igual pasa algo caralludo...

martes, 16 de febreiro de 2016

Paseando pola noite con John Atkinson Grimshaw.

 Gústame pasear de noite.
 Tamén de día, pero son paseos distintos.
 Os paseos diurnos son de disfrute, encontro e recreación. Encóntraste con veciños, coñecidos, amigos,...moitas veces fanse en compañía ou acabas acompañado. Son paseos pousados, liviáns que casi non cansan e nos que a luz che recarga as pilas e che sube o ánimo. Esa luz permíteche ver, disfrutar, recrearte nos lugares polos que paseas.

 Os paseos nocturnos, son oitra cousa. A oscuridade da noite invita ó anonimato, e o silencio a reflexión e a intimar con un mesmo. Non hai distrancións entre ti e o camiño. Estes paseos nocturnos axúdanme a coñecer o meu estado de saude físico e mental. Sempre empezo con un ritmo alto no camiñar e según me responda o corpo sei se debo frear ou manterme, sei se debo facer unha camiñada larga ou corta.
A súa vez, unhas veces teño conversas conmigo mesmo e vou tan centrado nelas que o chegar a casa, non teño conciencia clara de por onde pasei. Oitras necesito descansar de min e poño a radio e subo tanto o ritmo da camiñada como podo para quitarlle o máximo oxíxeno o cerebro e así castigalo por ese pensamento que me desequilibra.

 Hai paseos que mentras os fago, son consciente de min mesmo, do disfrute que estou experimentando, ...e, de repente, doume de conta de que quero prolongar ese momento, quero compartilo con alguén, quero detelo e conservalo para sempre.

 Oitras veces, mentras paseo, cruzaseme un meteorito, cometa ou asteroide. Xa os vin con estela branca, naranxa e un, verdoso. Vinnos de menos dunha decima de segundo, e largos como para acompañalos con un movimento de cabeza.

 Hai veces que a lúa e as nubes tintan o ceo de naranxa, oitras de azul intenso,... hai noites realmente fermosas.

E aquí é a onde quero chegar. Non vin ningunha fotografía que fora capaz de capturar realmente, a beleza e  a máxia desos momentos nocturnos. Pero a pintura en cambio, si o logrou.

 John Atkinson Grimshaw (1836-1893) é un dos pintores, que para o meu gusto mellor supo recrear a noite, á cal non tivo complexo en tintala de naranxa, verde, maxenta,...
Ó mesmo tempo ten unha gran capacidade de ambientación, sabe crear atmósferas e ilustrar un estado de ánimo.
 Unha das pinturas mais famosas do artista: Reflections on the Thames, Westminster, 1880
Nightfall Thames.












 Estas son algunhas das magníficas noites inglesas de Grimshaw, nas que podes sentir o frio e a humidade das noites invernais desas cidades inglesas, nas que sintes inquietude por esas rapazas que camiñan soas na noite por esos camiños solitarios e so iluminados pola luz da lúa.

 Grimshaw tamén fixo inquietantes paisaxes nevados, belos amenceres-atardeceres, pintou esceas mitolóxicas e do folklore inglés, retratos,... e o curioso e que é un pintor case descoñecido.

 Demos a coñecer a esos artistazas, vivos ou mortos, que por non seren mediáticos, por olvidados, polémicos, malditos,etc... son ignorados .











Para saber mais:
https://es.wikipedia.org/wiki/John_Atkinson_Grimshaw
http://www.wikiart.org/en/john-atkinson-grimshaw
http://www.johnatkinsongrimshaw.org/
http://eldibujante.com/blog/2012/04/09/el-pintor-de-la-noche/
http://trianarts.com/john-atkinson-grimshaw-paisajes-a-la-luz-de-la-luna/
http://www.art.com/gallery/id--a292/john-atkinson-grimshaw-posters.htm

Exemplos da pelea das cámaras dixitais, cá noite.





Son fotos do meu archivo, do pobo de Aguiño(Ribeira, A Coruña).

1- Porto de Aguiño. 2-3- Porto dende o rompeolas. 4-5- Aguiño dende o monte da Cidade, desde o alto da pedra da Rá. 6- Candelabro dunha noite sen luz.

E debo de decir, que as fotos son de cando as luces das ruas eran de vapor de sodio que, persoalmente, creo que alumaban mais e a luz naranxa que desprendian dabanlle mais calidez as rúas e por conseguinte, os paseos nocturnos. Agora foron sustituidas pola xelidez das brancas luces led que din que son mais eficientes a nivel enerxético.

 J.G.C.








sábado, 13 de febreiro de 2016

Recomendando pinturicas: Experimento con un pájaro en una bomba de aire (1768)

 Hasta fai uns anos tiña un vicio, vergonzoso pero confesable. Compraba case todos os fascículos de saida dos coleccionables que inundaban os quioscos entre Setembro e Novembro.

 So compraba o Nº1, o de saida que valía entre 0,99 a 4,99 €. Comprei películas, música, comics,...case que todos, menos o de dedais e o de cachos, o sea, aqueles de "...construya el Juan Sebastián el Cano y con el número 1el palo de mesana y de regalo el ancla...." . Pero sobre todo, compraba os de libros.

 Creo que nunca me sentín o suficiente seducido por ningunha colección para comprar o Nº2, eso... e que son pobre, e o segundo número viña cá clavada de paleto de agostino, ou errebea editores, incorporada...

 Unha das coleccións, polas que andiven uns días inquieto dudando se mercar o número 2 ou non, foi a de Museos del Mundo  (Planeta de Agostini, 2005), o cal saiu co National Gallery de Londres.

 Neste National Gallery está aloxado un cuadro grandote 183x244 cm, de Joseph Wright of Derby Titulado "Experimento con un pájaro en una bomba de aire (An experiment on a bird in the air pump)" o cal me fascinou e recorrín centos de veces escrutando as historias que nel puideran estar ocorrendo, incluso en sonos, me vin introducido en esa sala.




 Aquí vou poñer o texto que acompañaba o cadro no libro.

"Esta obra corresponde a la serie de experimentos científicos que representó el pintor J.W. of D.
 El artista trabajó fundamentalmente en su ciudad natal, Derby, uno de los primeros centros donde se produjo la revolución industrial. Alli encontró el ambiente adecuado para realizar investigaciones de carácter científico, uniéndose a un grupo llamado Sociedad Lunar, que estaba compuesto por científicos, ingenieros y filosofos. Estos se reunían un Lunes al mes, aquel en el que hubiera luna llena.

 En la presente obra podemos observar cómo un científico demuestra la creación del vacío, a través de un experimento con una cacatúa blanca introducida en una bomba de aire. El científico priva de oxígeno al pájaro, con lo cual éste se contrae y muere.

 Las personas que asisten al experimento presentan distintas actitudes. Las niñas aparecen asustadas, una de ellas se tapa los ojos con la mano. El filósofo que está sentado en un extremo de la mesa muestra una actitud pensativa. A la izquierda de la composición se pueden ver dos jóvenes totalmente absortos en el experimento, mientras que al lado de éstos hay una pareja de novios que está demasiado ocupada en sus asuntos de amor como para interesarse por dicho experimento."(sic)

 Qué un cadro che conte historias e che introduzca nunha época pasada, e que, con un pouco de imaxinación, cobre vida, non o considero arte, para min é algo mais, é máxia.

 Pon en algún lado, que é un cadro academicista con influencias de Caravaggio. Isto non sei se é bo ou malo, pero este cadro, encántame.



venres, 12 de febreiro de 2016

Xúpiter e Venus.


 O ano 2015 foi un ano excitante, tamén a nivel astrolóxico, e brindounos un bonito espectáculo cósmico como foi a coincidencia nos ceos das tardes-noites primaverais dos pranetas Venus e Xúpiter.

 Vimos como tarde a tarde se iban acercando i é curioso, pero eu tamén sentín un acercamento cósmico nesas mesmas datas...
 sentín, si, que pouco a pouco me achegaba a Venus...
 sentina mais e mais preto, pero cando me parecía que podía tocala cos dedos,
 deime de conta que entre a sua ruta gravitatoria e a miña...
había milleiros de quilómetros...

 Todo era un efecto óptico.
 Unha fantasía de Xúpiter e a pena e desesperación de Venus.
 Así, o igual que Xúpiter e Venus, fómonos alonxando e seguimos xirando na nada...
Ata que oitro suceso cósmico ocorra,
porque as nosas gravidades non nos permiten sairnos dos nosos camiños marcados.

 Estou seguro que haberá mais acontecementos cósmicos, e tanto Xúpiter coma Venus, nos seus propios eixes gravitacionais, encontraran corpos celestes, que non sexan un simple efecto óptico primaveral.

 A tarde do 30 de Xuño, Xúpiter e Venus case se bican, pero cunha distancia entre ambos de 800 millóns de kilómetros.


Nota:
 Foto 1 sacada de  http://oaxaca.me/hoy-se-producira-la-conjuncion-de-venus-y-jupiter/

Foto 2 obra de Pavel Gabzdyl " Luna, Júpiter y Venus desde Brno, República Checa".

Foto 3  archivo personal, desde punta da Graña (Ribeira, A Coruña).





mércores, 10 de febreiro de 2016

Cuentos.


 Este Nadal pasado facendo limpeza encontreime algunhas cousas que non recordaba ter e oitras que daba por perdidas. Entre este segundo grupo unha serie de contos que escribira fai uns anos a modo de entretimento das miñas sobriñas.
 Releendoos, divertíronme moito e gustaríame poñelos por aquí. Son bastante brutotes uns e estúpidos oitros. Os títulos están elixidos al buen tuntún. Hai 3 i están escritos en castelán e así os vou a transcribir.

1-
                   LA ABEJA MAYA.

 Hace muchos, muchos años vivían en un bosque dos niñas que tenían una madre que las reñía continuamente por cualquier cosa. Ellas no se portaban realmente mal, pero eran perezosas, no recogían sus cosas, chillaban mucho en sus juegos y nunca obedecían a la primera a su madre.

 La madre les quería mucho, pero quería tener las hijas ideales que ella se había creado en su mente. Sabía que eran buenas pero quería que fueran un paso más allá y que fueran ideales, así que estaba seguido encima de ellas, casi atosigándolas.

 Un día, un leñador les advirtió de la presencia de lobos en la zona y que anduvieran con ojo.
Pero las niñas, cuando su madre estaba lavando la ropa en el río, se fueron a jugar al bosque, pese a la prohibición de la madre, de salir de casa.

 Mientras hacía su trabajo, la madre tuvo una extraña sensación, como si un peligro rondara la zona. Así que dejó lo que estaba haciendo y se fue corriendo para la casa. Ya llegando a ella escuchó ruidos y gritos procedentes del bosque. Cogió un palo y se fue al lugar de procedencia del griterío temiendose lo peor.
Al llegar a un claro del bosque, vio dos lobos, uno estaba encima de una de sus hijas que forcejeaba por su vida. El otro lobo daba brincos en torno a un pequeño árbol, al que se había subido su otra hija. Con lágrimas en los ojos y fuera de sí, la madre empezó a golpear a los lobos y estos huyeron.

 Por suerte, sus hijas estaban vivas, pero una, la que se refugió en el árbol estaba sin un pie, el lobo se lo había comido y a la otra le habían comido la lengua.

 Así, las hijas habían aprendido la lección y desde entonces obedecieron siempre a su madre. A su vez, la madre, se dio cuenta de que los deseos a veces se hacen realidad, tristemente. Ahora sus hijas ni gritaban, ni correteaban a lo loco y le obedecían a la primera,...pero se habían convertido una en invalida y la otra en muda.
                                                            FIN.

 Aquí poño unha imaxe do papel onde estaba escrito o conto que iba acompañado de dous pequenos debuxos para ilustrar o conto.
 Este conto escribinno para darlle un recado a miña irmá, mais que para as miñas sobriñas, creo recordar.

Aqui vai o segundo, cortiño e superchorra. Como dixen, os títulos son porque sí, sen mais.


2-
             VIVA LA MARÍA.

 Érase una vez una niña que tenía el pelo muy largo, tan largo que le llegaba a los pies y no podía salir de casa porque se lo pisaba al andar y se caía continuamente.

 Todos los días veía, desde la ventana de su casa como los niños jugaban y se divertían, y ella se ponía muy triste.
 Un día se entristeció tanto que empezó a llorar. Un vendedor ambulante que pasaba por allí la vio y le preguntó qué le pasaba, ella le dijo que sus pelambres tan largas no le dejaban ir a jugar con los demás niños.
Entonces el vendedor cogió algo de la maleta y le dijo, -Échate esto en la cabeza y tus problemas estarán resueltos. Dicho esto, le dio un frasco en el que ponía "ácido sulfúrico".
La niña, tan pronto se fue el vendedor, virtió el líquido del frasco en su cabeza, le escoció un poco pero sin mucha demora vio su cabellera por los suelos, ahumando y chisporroteando. Al verse sin pelo, salió corriendo para jugar con los demás niños, toda contenta.
Pero estos, al verla pelada y con la cabeza quemada se fueron corriendo asustados.
Ella les decía que no se fueran, que quería jugar con ellos, pero los niños estaban realmente aterrorizados y ni miraban para atrás.

 Así, la niña volvió a su casa toda triste  sollozando y lamentando su suerte, y decidió no volver a salir de ella.
Moraleja: ...y, es que donde estén unas buenas tijeras para cortar el pelo que se quite lo demás. Por qué los niños son tontos y se asustan de cualquier cosa.
            FIN.

Uff...pufff!, este conto a día de hoxe, non sería capaz de sacalo.

Este último conto que me queda é o mais largo e con mais desarroio.
Polo encabezado que tiña no papel, debín estar sometido a cumplir certas normas. Vou poñer foto.
  O conto, intuio que está escrito a principios de Marzo de 2008.

3-
          EL GENERADOR DE VIDA ARTIFICIAL.

Personajes: Barbie, Winx, Bratz, Simpsons, animales, Batman, Spiderman, la cosa, Campanilla.
Lugares: Ciudad N.Y., España, China, Japón, USA, América.
Tiempo: Dos días.
Género: terror, acción.

 El 11 de Marzo de 2008 en la ciudad de Nueva York a las 7:00 de la tarde, los científicos Steffon Von Spiderman, Arthur Dwayne Batman y Joe Simpsons; creian estar preparados para la prueba definitiva del G.V.A. o Generador de Vida Artificial.

 Durante los últimos 13 años habían dedicado su vida a buscar financiación y desarrollar una nueva tecnología que habían descubierto casi por casualidad, una seredipia más en la historia.

 En 1995 estaban nuestros doctores de becarios tras acabar sus estudios universitarios en el laboratorio de la empresa farmaceútica CORZIV Inc. Allí se dedicaban a experimentar con ondas de Rutheno más distintas intensidades de radiación  azul alpha, con el fin de buscarle utilidad para quemar algunos tumores de piel.

 Los experimentos estaban siendo un fracaso, la farmaceútica ya estaba a punto de tirar la toalla así que los becarios se divertían, cuando no tenían muestras sobre las que aplicar la tecnología, a radiar insectos, material de oficina, y casi cualquier tontería que caía en sus manos.
 Un día irradiaron un Tamagochi, se echaron unas risas y se fueron  a casa. Al día siguiente llegaron al laboratorio a la hora de siempre Steffon y Joe. Diez minutos más tarde llegó un excitado Arthur, que pasó a explicarles los extraños sucesos que le habían pasado a su tamagochi radiado. Les contó que se había estado comunicando con su mascota virtual, no en los términos habituales de comer, jugar, caca y tal, sino, a un nivel más profundo.
 Su juguetito había mutado de forma inusual, de un bicho cabezón se había convertido en un par de ojos que le observaban y se comunicaba mediante los pitidos del aparato, solicitándole conocimientos.
 Sus compañeros se quedaron atónitos, cuando le mostró el aparato. Esto abría grandes vias a la humanidad.

 Así en los 13 años siguientes irradiaron muñecas Barbie, Bratz, Winx y distintos tipos de muñecos, con increibles resultados. Unas inertes formas de plástico de repente, tomaban conciencia de sí mismos y adquirían movilidad. Pero el problema, como comprobaron con el primer tamagochi, era que los efectos solo duraban durante unas horas, volviendo tras este transcurso de tiempo a objeto inerte.
 Poco a poco fueron perfeccionando el invento y logrando mayor durabilidad de los efectos.

 Estudiaron por qué unas simples ondas de Rutheno con distintas intensidades de radiación azul alpha, daba vida a muñecos. Las conclusiones tardaron en llegar, pero fueron viendo que lo que cobraba vida no eran los muñecos sino el plástico. El plástico está hecho de petróleo y derivados de hidrocarburos. Los hidrocarburos son seres vivos en descomposición durante miles de años en zonas estanco de estratos minerales de la naturaleza...y por alguna razón aun desconocida, esos hidrocarburos, antiguamente seres vivos, convertidos ahora en plásticos con distintas formas, al ser radiados volvían a la vida en una rápida evolución para adaptarse a su nueva forma, pero la vida era demasiado efímera.

 Experimentando, fueron descubriendo que si algunos animales y vegetales eran recubiertos de plástico y a estos los radiaban, el hidrocarburo tomaba vida y se apoderaba del animal, matándolo o eliminando su cerebro  y haciéndose el plástico con las funciones matrices del animal o vegetal, pero es como si su inteligencia fuera superior.

 Fueron mezclando geneticamente esos nuevos seres, hasta conseguir uno que fuera lo suficientemente longevo para estudiarlo en profundidad.

 El 11 de Marzo a las 7:05 de la tarde, en el laboratorio CORZIV situado a las afueras de N.Y., el ser había sido ya radiado, solo cabía esperar...
 La cosa resultante al final, la habían logrado de mezclar delfines plásticos, con secuoyas milenarios plásticos, con elefantes plásticos,...

 El 13 de Marzo de 2008, sonaban campanillas en todo Nueva York, aun es más, en todo USA, en toda América, en Europa de España a Noruega, en Africa, en Asia (China, Japón,...).

 La humanidad estaba aterrorizada, el Ser  radiado tan solo dos días antes, se comunicaba con todo lo echo de plástico, goma,... y le estaba ordenando aniquilar a los hombres.
Las mesas de plástico perseguían y clavaban sus patas en el pecho de los hombres, los cables de las paredes por donde circulaba la electricidad, se soltaban y se enrollaban en los cuerpos de la gente hasta asfixiarla. Los vehículos con sus componentes plásticos, envestían  contra las personas. La humanidad era un caos, todo lo plástico se había vuelto contra la humanidad.
 El ejército y la policía no podían hacer nada, sus vehículos, armas y equipamiento tenían partes plásticas y estos coches, tanques, barcos, pistolas, fusiles, etc, querían aniquilar a los que hasta hace dos días se servían de ellos para matar y destruir.

 El 13 de Marzo de 2008 a las 7:05 de la tarde, solo 48 horas después de iniciar el experimento definitivo, la sociedad occidental, practicamente estaba aniquilada. Toda América, Europa y Asia estaban regadas de cadaveres humanos...mujeres...hombres...niños.

 La Cosa, el Ser definitivo era dueño de la Tierra sirviéndose de todo lo plástico para su conquista.

 Solo en algunos lugares de África, Oceanía y la amazonía, la humanidad había podido combatir la invasión plástica por la poca incidencia en esos lugares de la mierda plástica...

 La lucha continúa...
         
          FIN.

 Bueno, como diría Fernando Arrabal tras un chupito de anís...el apocalipsis ha llegaaaao!.
Lendo este conto anímome a recomendar unha película bastante menospreciada, pero que eu disfrutei moito pese as carencias, e que eu fixen mellor na miña cabeza..."Phamtoms" de 1998. Este conto, está claramente influenciado por esa peli na temática.

 BONUS TRACK.
 Aparte dos meus contos, entre eles había un da miña sobriña maior que tería uns 9 anos por aquela, ahí o vai.

-
    EL LÁPIZ, LA GOMA Y EL AFILA.

 Érase una vez una niña que descubrió un lápiz mágico, ya lo tenía desde que era pequeña.
Le encantaba, pero un día cuando tenía 9 años, descubrió una goma, pero el lápiz no se llevaba muy bien con la goma.
 Pero un día que fueron a cenar y como fueron todos juntos se hicieron muy amigos y cuando jugaban, nunca discutían y les gustaba mucho jugar al escondite. Y una vez fueron a una ciudad estranjera y descubrieron a un afila, y fue muy amigo de ellos.

    FIN.

 A miña sobriña maior non foi bendecida co don da imaxinación, e quedoulle unha peza de puro surrealismo.


Pequenos praceres.



 The Hives en un bo grupo de rocanrol, pero ten o problema de que lle faltan cancións con carisma.

A escepción é o seu " Come on", como ben saben os publicistas, nos últimos dous anos puiden escoitar esta breve canción de punk garajero nuns 6 ou 7 anuncios e cortinillas de programación.

 Pero non quero falar de the hives, quero falar desas cancións que nos serven para soltar adrenalina, tensións, rabia acumulada,... para min o "come on" é unha delas.

 O sitio ideal para escoitala...o coche, a poder ser cando vas só nel. Entón daslle ó play, empeza a soar a bateria e vas poñendote en situación..., baixo, guitarras poñense en acción. Uan!...chu!...uan!, chu!, tri!...camoon!, camoon!...

Pero agora o meu truco, vamos a sustituir ese "camoon!" por un bo " cabrón!" ...e mentras o berreamos, a radio ten que estar alta se non, non é o mesmo, mentras o berreamos, facémolo con dedicatoria, pensando en ese alguén que polo que sexa, e por ser cívicos non llo espetamos in jour feis.

 Se hai mais dun alguén, non hai problema, nesa canción sobran os "camoons!,"cabróns!"...

 Bueno, a min serveme para soltar tensións. Espero que a alguén mais lle serva este briconsejo.


Aqui un enlace a un directo no que soan moi ben...ten cancion sen carisma adosada, pero deixase oir.

Limbotheque.


 Dispoñome a ir para a cama xa de madrugada. Mentras gardo unhas cousas no armario encendo a tele sen mirar que canal está posto. Escoitase unha curiosa versión dunha cancion dos 50 a ritmo de swing...miro para a tele e os meus ollos xa non se poden apartar da pantalla...














 O grupo chámase Limbotheque e estou vendo un programa de relleno musical de madrugada en este caso na TVE1. O disco chámase "Folkabaret" .

















 A beleza que canta, Carol Garcia unha maggiorata de Alzira.

Despois disto dediqueime a rastrexar un pouco e atopei esta entrevista.
http://www.efeeme.com/limbotheque-la-belleza-no-sabe-de-etiquetas/

 Aquí algunhas das cancions de Folkabaret:
- Culiculá (Funiculì, funiculà) 
- Arrivederci cara (Bella ciao) 
- Russian eyes (Ochi chornyye) 
- Mensonge on y va (Vamos a contar mentiras) 
- Daniel el boy (Oh Danny Boy)
-Pena de hombre (Man of constant sorrow)

 E agora algunhas cancións de traballos anteriores, que me gustaron...sobre todo a versión do "Creep" de Radiohead.
- 'Creep' (Radiohead)
- Piscis 
- Mujer pantera.

Presentación.

 Este blog nace cá intención de poder esbardallar dos meus intereses, dar opinións sin ningún criterio e sempre subxectivamente...bueno, non teño gañas de perder o tempo nesta presentación, un día que me apeteza poño mais cousas aburridas polas cales vou a escribir este bloj.
 Este blog está escrito po un tal José Garabato Crujeiras...que se serve do seu criterio, gustos e imaxinación para crear e expresarse neste blog.
 Si hai algo que lles disgusta ou ofende aquí, queisense o dono do jujle, xa que si leron a letra pequena, todo os contidos e escritos destes blogs pertecenlles a eles...


Foto do autor. Pobre!